Του Ξενοφώντος Μόσχου, δ.φ.

 

«Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Εχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Τώρα πια δε ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή, είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου. Δεν μπορώ ν’ αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού».  Γαλάτας 2:19,20

 

Στον έλεγχό του προς τον Πέτρο, ο Παύλος διακήρυξε ότι ο νόμος σαν μέσον σωτηρίας και οι τελετές του και ο υποχρεώσεις μας προς αυτόν καταργήθηκαν, και ότι είναι αδύνατο να δικαιωθεί ο άνθρωπος με το νόμο, και τώρα φέρνει σαν κάποια εξήγηση, την ίδια του την πείρα. Την πείρα αυτή του Παύλου δικαιούμαστε να εξετάσουμε σαν τον τύπο της πείρας ή της πνευματικής ζωής κάθε αληθινού Χριστιανού, που βρίσκεται στην αντίστοιχη πνευματική κατάσταση, γιατί ο ίδιος ο Παύλος σαν τύπο αναφέρει την δική του ζωή και πείρα, και το κάνει αυτό δια Πνεύματος Αγίου.

Εκθέτοντας λοιπόν την μέθοδο, με την οποία αυτός σώθηκε και ήδη ακμάζει πνευματικά, βεβαιώνει: α’) ότι έχει πεθάνει, β’) ότι ζει, γ’) μας πληροφορεί για την δύναμη που κυβερνάει την ζωή του, και δ’) δίνει κάποια νύξη για το μέσο δια του οποίου υποστηρίζεται μέσα του η ζωή αυτή. Σύμφωνα με αυτά κάθε αληθινός Χριστιανός πρέπει να έχει αυτά τα τέσσερα γνωρίσματα, που εξετάζω κατά σειρά.

Α’) «Εγώ δια νόμου απέθανον». Οπως το νεκρό πτώμα δεν ανταποκρίνεται στα έξω πράγματα, έτσι και εγώ ο Παύλος, είμαι νεκρός ως προς τον νόμο. Ούτε εγώ ελπίζω να συμμορφωθώ τέλεια με τις πολύπλοκες και εκτεταμένες του απαιτήσεις, ώστε να έχω το θάρρος μου στα έργα μου, ούτε ο νόμος έχει δικαίωμα κατάρας εναντίον μου για τις παραβάσεις μου. Καλός ο θάνατος αυτός, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο δυσάρεστο από τον νόμο και την κατάρα του. Πώς κατορθώθηκε ο θάνατος αυτός στον  Παύλο; 1) Δια του νόμου. Γιατί ο νόμος έκανε φανερή σ’ αυτόν την αδυναμία του, ώστε να μην ελπίζει πλέον σ’ αυτόν-αυτό είναι το αρνητικό μέρος. 2) Δια του θανάτου του Χριστού. Ο Χριστός σταυρώθηκε κάτω από το νόμο, και ο Παύλος αμέσως όταν πίστεψε στον Χριστό, βρέθηκε ότι ήταν συσταυρωμένος με Αυτόν-αυτό είναι το θετικό μέρος. Αυτή είναι η ένδοξη και ανεκτίμητη αλήθεια της αντικαταστάσεως του ένοχου και αμαρτωλού ανθρώπου, από τον απολύτως δίκαιο και αναμάρτητο Ιησού. Αυτή είναι η βασική και θεμελιώδης αλήθεια του χριστιανισμού σύμφωνα με το ευαγγέλιο. Εχεις πεθάνει στον νόμο με τον τρόπο αυτόν του Παύλου; έπαψες να ελπίζεις σε σωτηρία με τα δικά σου έργα ή με τις εξωτερικές τελετές και τύπους; αφαιρέθηκε από εσένα η κατάρα του νόμου και κατορθώθηκε αυτό με τον σταυρό του Ιησού Χριστού; Να ερωτήσεις άξιες να απασχολήσουν τον νου καθενός που έχει το όνομα του Χριστιανού.

 

Β’) Αλλά δεν αρκεί ο θάνατος. Γιατί τότε πού είναι η σωτηρία; Που είναι ο αγιασμός; Πού είναι η δόξα; Ο θάνατος περί ου ο λόγος είναι μόνο οδός για την ζωή . «Απέθανον» λέει ο Παύλος «ίνα Θεώ ζήσω». Ζωή δεν είναι απλώς η εξακολούθηση στην ύπαρξη, όπως θάνατος δεν είναι η μετάβαση στην ανυπαρξία ή «εξόντωση», όπως τόλμησαν να πουν μερικοί. Η πέτρα υπάρχει, αλλά δεν λέμε ότι ζει, επειδή δεν υπάρχει μέσα της αυτοφυής ενέργεια. Ζωή λοιπόν είναι η δραστηριότητα και ενέργεια, και μάλιστα για ένα ον προικισμένο με δυνάμεις πνευματικές, με λόγο και συνείδηση και θέληση. Ο Παύλος λοιπόν λέει ότι πέθανε για να ζήσει για τον Θεό, ώστε ενεργά να γίνει υπηρέτης του Θεού. Πάντοτε αξίζει να ζει κανείς για ένα υψηλό σκοπό. Ο άνθρωπος που ζει μόνο για να τρώει, ζει πραγματικά ζωή νεκρή. Αξίζει να ζει κάποιος για την κοινωνία και να προσπαθεί να συνεισφέρει στην βελτίωσή της. Αξίζει να ζει κανείς για το γένος και να εργαστεί για την ανέγερση και ανύψωσή του. Αξίζει να ζει κανείς για την ανθρωπότητα και να συντελεί το κατά δύναμη για τη γενική της πρόοδο. Αλλά περισσότερο από κάθε άλλο αξίζει να ζει κανείς για τον Θεό, δηλαδή να αγωνίζεται για την τιμή και την δόξα Του, με την ειλικρινή υπακοή στο θέλημα Του, και για την διάδοση της σωτηριακής αλήθειας του Ευαγγελίου και της επεκτάσεως της ειρηνικής και άγιας βασιλείας του Χριστού. Αλλά μπορεί κάποιος να πει: πάλι για την υπακοή πρόκειται; Δεν είδαμε ότι ο Παύλος πέθανε ως προς τον νόμο; ναι πέθανε ως προς τον νόμο σαν μέσο σωτηρίας του, και πλέον ζει για τον νόμο σαν σκοπό και έργο και ευχαρίστηση καθημερινή. Επειδή δεν μπορούσε να τον εκτελέσει ολόκληρο και ανελλιπώς, έπαψε να ελπίζει στην σωτηρία που προέρχεται από την εκτέλεσή του και στήριξε όλες τις ελπίδες του στον Χριστό. Και αμέσως όταν έλπισε στον Χριστό, έγινε αμέσως ικανός να εκτελεί όχι επιπόλαια αλλά πραγματικά το θέλημα του Θεού που εξαγγέλεται από τον νόμο.

 

Γ’) Ποια λοιπόν είναι η δύναμη που κυβερνά την ζωή του; Αυτό μας το αποκαλύπτουν οι λέξεις: «ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου». Μέχρι να επιστραφώ στον Χριστό εγώ κυβερνούσα τον εαυτό μου. Η ζωή μου όλη ήταν μια σειρά σκέψεων, πόθων, σκοπών, σχεδίων, πράξεων και ενεργειών του ενθρονισμένου μέσα στα βάθη της καρδιάς μου, ΕΓΩ. Αλλά ήδη την θέση του την κατέλαβε ο Χριστός. Αυτός ενθρονισμένος στην καρδιά μου κυβερνά και διευθύνει την ζωή μου, και δικαίως. Γιατί καθώς με αντικατέστησε στον Σταυρό και υπέστη ολόκληρη την ποινή των διαφόρων και αναρίθμητων παραβάσεων μου, έτσι δικαιούται να πάρει σε ολοκληρωτική κατοχή όλη μου τη ζωή και να διευθύνει πόθους, σκέψεις, αισθήματα, λόγους, πράξεις και σχέσεις, με μία λέξη κάθε τι που απαρτίζει την επίγειά μου ζωή.

Αυτό με άλλες λέξεις εκφραστικότατα αναφέρει ο ίδιος ο απόστολος στην Β’ Κορινθίους 5:15. Ετσι η αντικατάσταση του πιστού από τον Χριστό, είναι πλήρης, και αυτό είναι έργο του Αγίου Πνεύματος του Παράκλητου, που ζωοποιεί τον πιστό και τον κάνει μέλος του μεγάλου σώματος του Χριστού, που είναι η εκκλησία, δηλαδή το σύνολο των σωσμένων, ενώ κεφαλή του μυστικού αυτού σώματος, δηλαδή διευθυντής απόλυτος και μοναδικός, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Αλλά ακούεται η ένσταση: τότε τι γίνεται με την θέληση του ανθρώπου; αυτός μεταποιείται σε ανδρείκελο; Και μήπως δεν είναι ήδη ανδρείκελο; Νομίζοντας ότι ελεύθερα ενεργεί, μήπως δεν άγεται και φέρεται από τον πολύ πιο πονηρό και έξυπνο διάβολο, που τον πείθει και τον ωθεί σε ότι είναι βλαβερό και ζημιογόνο και για τον εαυτό του και για τους άλλους; Η θέληση δεν δωρήθηκε στον άνθρωπο για να προτιμάει το κακό, αλλά για να υποτάσσει τον εαυτό του εκούσια στον Θεό, όπως οι άγγελοι, που δεν είναι γι’ αυτό το λόγο ανδρείκελα! Και μήπως στον στρατό δεν είναι απαραίτητο στοιχείο του καλού στρατιώτη η άρνηση του ίδιου του θελήματος και της ίδιας της κρίσεώς του, ώστε να μπορεί να χρησιμεύει για την εκτέλεση  των σκέψεών και των σχεδίων του αρχηγού;

 

Δ’) Ποιο είναι το μέσο με το οποίο μπορεί έμπρακτα να μπει σε ενέργεια αυτή η ζωή; Ο Παύλος το αποκαλύπτει: « η τωρινή σωματική μου ζωή, είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού». Πίστεψε και πίστευε διαρκώς στο γεγονός της αντικαταστάσεώς του από τον Χριστό. Πίστευε ότι ο Χριστός τον αγάπησε, τον εχθρό και μανιώδη διώκτη και πεισματικό υβριστή (Τιμ.Α’ 1:13), ότι ο Χριστός παρέδωσε τον εαυτό Του για εκείνον, ότι ο θάνατος του Χριστού ήταν για εκείνον, το αίμα Του χύθηκε για εκείνον, η σωτηρία εξαγοράστηκε για εκείνον, συγχώρηση, αναγέννηση, δικαίωση, υιοθεσία, αγιασμός, απολύτρωση- όλα αγοράστηκαν για εκείνον.

Πίστευε ότι η συμφιλίωσή του με τον προσβεβλημένο Θεό, οφειλόταν ολοκληρωτικά και αποκλειστικά στον Χριστό, και αναγνώριζε το πλήρες δικαίωμα κυριαρχίας Του πάνω του και διευθύνσεως ολόκληρης της ζωής του, και ευχαρίστως και με χαρά παρέδωσε τα πάντα σ’ Αυτόν. Αυτό ήταν ένα από τα θέματα των διδασκαλιών του προς εκείνους που επέστρεφαν στον Χριστό. Τέτοιο ήταν το συμπέρασμα της μακράς επιστολής του προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Σας παρακαλώ λοιπόν να του προσφέρετε όλον τον εαυτό σας, θυσία ζωντανή, άγια, ευπρόσδεκτη στο Θεό Αυτή είναι η πραγματική πνευματική σας λατρεία.» (Ρωμ. 12:1), όπου με την λέξη σώματα, εννοούνται όλα όσα σχετίζονται με την επίγεια ζωή του ανθρώπου. Αυτή η ολοσχερής και εγκάρδια παράδοση, ή παραχώρηση του πιστού στον Χριστό, που έγινε οριστικά και συνοδεύτηκε με την πίστη ότι η θυσία αυτή ή παραχώρηση αναμενόταν από τον Κύριο και έγινε δεκτή, είναι το μέσο της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Με το Αγιο Πνεύμα  εφαρμόζεται πρακτικά στον πιστό και παρουσιάζεται στις λεπτομέρειες της επίγειας ζωής του, η νικηφόρος ζωή του Χριστού.

Loading