Του Μιχαήλ Β.Κυριακάκη

 

«Σεις δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’εγώ εξέλεξα υμάς, και σας διέταξα δια να υπάγητε σεις και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη». (Ιωάννης 15:16)

 

Η κεντρική διαφορά μεταξύ όλων των ανθρωπίνων θρησκειών και του χριστιανισμού έγκειται στο γεγονός, ότι ενώ όλες οι θρησκείες τις οποίες εφεύρε ο κόσμος, βάζουν τον άνθρωπο στο κέντρο, στον Χριστιανισμό το κέντρο αυτό το κατέχει ο Θεός.

Στις θρησκείες του κόσμου ο άνθρωπος παρουσιάζεται να ζητά τον Θεό. Στο Ευαγγέλιο παρουσιάζεται ο Θεός να ζητά τον άνθρωπο. Στις ανθρώπινες θρησκείες ο άνθρωπος αγωνίζεται να ανυψωθεί μέχρι το θείο, στον Χριστιανισμό ο Θεός ο ίδιος, εν Χριστώ, ταπεινώνεται και κατεβαίνει για να φτάσει μέχρι τον άνθρωπο. Στις θρησκείες του κόσμου οι άνθρωποι προσπαθούν να εξιλεώσουν τον Θεό με θυσίες, στον Χριστιανισμό ο Θεός ο ίδιος προσφέρει την μεγάλη θυσία του Υιού Του, σαν εξιλασμό για τις αμαρτίες όλου του κόσμου.

Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος παίζει όλο το ρόλο. Στην δεύτερη ο Θεός παρουσιάζεται από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν την αιτία, το μέσον και η δύναμη της απολυτρώσεως. Η ιστορία του Ασώτου Υιού, θα μας είχε δοθεί πολύ διαφορετική, εάν εμπνεόταν από ανθρώπινη αντίληψη. Ο Ασωτος θα παρουσιαζόταν σαν να προσπαθεί μάταια να βρει τρόπο εξευμενισμού του πατέρα του, αναζητώντας πάντα, και ποτέ μη βρίσκοντας την πατρική κατοικία. Αλλά στο Ευαγγέλιο η ιστορία του Ασώτου μας δίνεται με τρόπο, τον οποίο οι ανθρώπινες ιδέες σχετικά με τον Θεό δεν θα ήταν δυνατό να εμπνεύσουν.

«Αι βουλαί μου δεν είναι ως αι βουλαί υμών, ουδέ αι οδοί υμών, οδοί μου», λέγει ο Κύριος. Η θύρα του πατρικού σπιτιού ήταν ανοικτή για τον άσωτο και η πατρική αγκαλιά έτοιμη να τον δεχθεί. Η ανάμνηση της πατρικής εστίας, στην αμαρτωλή εξορία, ήταν η πρώτη ώθηση στην επιστροφή του αυτοεξόριστου υιού. Η έλξη της θείας αγάπης- να η πρώτη δύναμη που ενεργεί την σωτηρία. «Ουδείς έρχεται προς εμέ, εάν δεν ελκύσει αυτόν ο Πατήρ». Την δίψα προς το αιώνιο, ο Θεός την έχει θέσει στην ψυχή μας, ακριβώς γιατί μας εξέλεξε και μας κάλεσε για αιώνια σωτηρία.

« Ω Κύριε μας εδημιούργησες για τον εαυτόν σου και οι καρδιές μας δεν έχουν ανάπαυση έως ότου βρουν ανάπαυση σε Σε», να πώς ένας μεγάλος Χριστιανός του 4ου αιώνα, ο ιερός Αυγουστίνος, περιέγραψε την αλήθεια αυτή.

Η ιστορία όλων των αγίων ανδρών, από τον Αβραάμ μέχρι τους προφήτες, και από τους προφήτες μέχρι το τελευταίο τέκνο του Θεού, δεν είναι άλλο από την επέμβαση του Θεού στη ζωή τους. Ερχεται ο Λόγος Του σαν πρόσκληση και σαν προσταγή, σαν διεκδίκηση κτήματος σαν την εντολή του κυριάρχου προς τον υπηρέτη. Και εκείνος που άκουσε τον Λόγο του Θεού γνωρίζει με πεποίθηση, που καμία άλλη δύναμη δεν μπορεί να δημιουργήσει ή να εξαφανίσει, γνωρίζει ότι κλήθηκε από τον Θεό να ακολουθήσει και να υπηρετήσει.

Η πρωτοβουλία ανήκει στον Θεό. Και η ενέργειά Του σείει εσωτερικά τον άνθρωπο με τέτοιο τρόπο, ώστε ενώ ο άνθρωπος ενεργεί και ακολουθεί ελεύθερα, η θέλησή του μεταβάλλεται σε όργανο της χάρης του Θεού.

«Δια της χάριτος του Θεού είμαι ότι είμαι» είναι η κοινή ομολογία του πιστού. Ο καθένας που τη δέχθηκε, το γνωρίζει από την πείρα του. Ενα βλέμμα στο παρελθόν, θα μας πείσει να φωνάξουμε: «Ο Κύριος έχει εκτελέσει όλα τα σχετικά με εμένα», ο Κύριος με οδήγησε, με προστάτευσε, φανέρωσε την αλήθειά του αναγέννησε ην καρδιά μου, ο Κύριος με έσωσε».

Ο ίδιος ο Κύριος, που περιερχόταν την Γαλιλαία και την Ιουδαία εκλέγοντας και συλλέγοντας τους μαθητές του, περιερχόμενος και τις γωνίες και τα πέρατα της γης μας κάλεσε. Δεν Τον εκλέξαμε εμείς πρώτοι, αλλά Εκείνος μας εξέλεξε. Δεν αγαπήσαμε εμείς πρώτοι τον Θεό αλλά Εκείνος μας αγάπησε. «Ενώ ημείς έτι ήμεθα αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών». Η δική μας αγάπη δημιουργήθηκε από την δική Το αγάπη, που προπορεύτηκε και εργάστηκε προ πάντων των αιώνων. Με την χάρη τη δική του είμαστε ότι είμαστε. Ελεύθερη απόφαση κάναμε αλλά ήταν το Αγιο Πνεύμα, που έβαλε μέσα στην καρδιά μας τη φλόγα της αγάπης Του και μας έλκυσε σ’Αυτόν. Εάν δεν είναι έτσι, πρέπει να εξετάσουμε τους εαυτούς μας: τι μας έφερε στην εκκλησία; τι μας οδήγησε στον Χριστό;

-«Γιατί είσαι Χριστιανός;» ρώτησαν ένα πιστό παιδί του Θεού.

-«Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!» ήταν η απάντησή του. Δεν μπορώ να περιφρονήσω το ουράνιο δώρο που μου προσφέρθηκε, δεν έχω τη δύναμη να απορρίψω την αγάπη που φανερώθηκε στον Γολγοθά. Αγαπώ Εκείνον, που με αγάπησε μέχρι θανάτου. Ακατανίκητη δύναμη ελκύει την ψυχή μου προς τα εκεί».

-«Κύριε πού αλλού να υπάγωμεν; λόγους ζωής αιωνίου έχεις…»

Στην θεία προέλευση οφείλει το Ευαγγέλιο τη δύναμή του. Είναι Ευαγγέλιο Θεού και όχι ανθρώπων. Είναι Ευαγγέλιο δυνάμεως που έσεισε αυτοκρατορίες και κατανίκησε ισχυρούς εχθρούς. Είναι η φωνή Εκείνου που είπε:« Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης! Μη φοβήσθε, εν τω κόσμω θέλετε έχετε θλίψιν, αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον!»

Οταν μετά την Γαλλική Επανάσταση ένας θερμόαιμος άπιστος-από εκείνους τους θερμόαιμους που με θρησκευτικό φανατισμό κατεδίωκαν την θρησκεία του Χριστού, είπε σε ένα ευσεβή χωρικό:

-«Θα καταστρέψουμε κάθε τι που θυμίζει τις προλήψεις σας και την πίστη σας στον Θεό», έλαβε την εξής απάντηση:

-« Δεν μπορείτε όμως να σβήσετε τα αστέρια από το στερέωμα του Ουρανού! Αυτά διηγούνται σ’ εμάς την δόξα του Θεού!»

«Εγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος αλλ’αφθάρτου», «οίτινες ουχί εκ θελήματος ανδρός ουδέ εκ θελήματος σαρκός αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν».

Οποιοσδήποτε πιστός ερωτηθεί πώς έγινε Χριστιανός, να  πώς απαντά:

«Βάδιζα στον δρόμο μου, όπως όλος ο κόσμος, αμέριμνος. Στην πραγματικότητα εχθρός του Θεού. Μία μέρα βρέθηκα αντιμέτωπος με τον Ιησού Χριστό, τον ζωντανό Σωτήρα, τον οποίο το Ευαγγέλιο παρουσιάζει. Με σταμάτησε. Το βλέμμα Του γλυκό αλλά εξερευνητικό, προσηλώθηκε επάνω μου. Ο Λόγος Του αντήχησε στα βάθη της ψυχής μου με τέτοιο τρόπο, ώστε μία πάλη δημιουργήθηκε μέσα μου- μία έντονη πάλη ζωής και θανάτου, το δίλημμα να εκλέξω μεταξύ του Χριστού και του κόσμου ανάμεσα στα πρόσκαιρα και στα αιώνια, στην αμαρτία και στην καθαρότητα. Οταν ο αγώνας έληξε με την επέμβαση του Πνεύματος του Θεού, βρήκα τον εαυτό μου εκούσιο δούλο του Ιησού Χριστού, και απολαμβάνω ελευθερία και νίκη. Αφού  ο δεσμός μου με τον Ιησού στερεώθηκε, πληροφορήθηκα ότι με εξέλεξε σαν ένα από του δικούς Του προ των αιώνων». «Δεν εξελέξατε σεις εμέ αλλ’ εγώ εξέλεξα υμάς».

 

Για ποιον σκοπό η εκλογή;

 

Κάποιος εκλέγεται δήμαρχος για ποιο σκοπό; για να φροντίζει τα της πόλεως. Ενας δάσκαλος για να διδάσκει, ένας αστυνόμος για να φρουρεί την τάξη. Για ποιο σκοπό ο Κύριος εκλέγει τους δικούς του; Για να φέρουν καρπό. «Εγώ εξέλεξα σας και σας διέταξα, δια να υπάγετε σεις και να φέρητε καρπόν». Οταν ο γεωργός φυτεύει αμπελώνα, περιμένει καρπό. Και το φύλλωμα καλό είναι, και το άνθος ωραίο, ακόμα και η σκιά του δέντρου είναι χρήσιμη. Καρπός όμως είναι ο σκοπός, για τον οποίο το δέντρο φυτεύεται. Οταν ναυπηγείται πλοίο, ναυπηγείται με τον σκοπό να σταλεί στο ανοικτό πέλαγος-αυτός είναι ο προορισμός του. Και όταν ο Κύριος προσκαλεί και σώζει έναν άνθρωπο, το στέλνει στο ανοικτό πέλαγος της ζωής, να αντιμετωπίσει τρικυμίες, να διασχίσει άγνωστες χώρες και έτσι να εκτελέσει τον προορισμό του. Οταν φυτεύει τον σπόρο της αλήθειας στις ψυχές μας, αναμένει ο σπόρος αυτός να αναπτυχθεί και να φέρει καρπό. Δεν αρκείται ο Κύριος με το πλούσιο φύλλωμα των ωραίων μας λόγων, ούτε με τα άνθη των καλών μας διαθέσεων και αποφάσεων. Επιθυμεί να δει καρπό. Καρπό που μεγαλώνει και αυξάνει, καρπό του Αγίου Πνεύματος. Ο μεγάλος ευαγγελιστής Μούντυ, συνήθιζε να λέει το εξής μεταξύ των πολλών και δυνατών παραδειγμάτων του: «Εχω στον κήπο μου δύο αχλαδιές. Η μία φυτεμένη στην άκρη του περιβόλου, είναι ωραία σαν δέντρο, με τους κλώνους της υψωμένους περήφανα προς τον ανοικτό ουρανό, με φύλλωμα πλούσιο. Οι διαβάτες την βλέπουν και ασφαλώς με ζηλεύουν για το ωραίο δέντρο που έχω. Καρπό όμως δεν βλέπω από αυτήν την αχλαδιά. Η άλλη είναι αφανής, σε μία γωνιά του κήπου μου. Κανείς απέξω δεν την βλέπει. Δεν υψώνονται τα κλαδιά της υπερήφανα, ούτε έχει φύλλωμα πυκνό. Είναι όμως φορτωμένη καρπό και γέρνει διαρκώς από το βάρος στο έδαφος. Αγαπώ την δεύτερη. Αυτή σαν δέντρο εκτελεί τον προορισμό για τον οποίο φυτεύτηκε. Κάνει καρπό».

Είναι και ένα άλλο σημείο στο εδάφιό μας, που αξίζει να το προσέξουμε.

Ο Κύριος ενδιαφέρεται για το είδος του καρπού, την ποιότητα της παραγωγής:«Δια να κάμητε καρπόν και ο καρπός σας να μένη». Υπάρχουν καρποί που σαπίζουν, φθείρονται με την πάροδο του χρόνου. Αλλά ο Κύριος μας προορίζει για την αιωνιότητα και ο καρπός, τον οποίο καλούμαστε να φέρουμε, πρέπει να είναι καρπός αιώνιος, καρπός που να μένει στον αιώνα. Ο κόσμος παρέρχεται, ο πλούτος εξαφανίζεται, η δόξα των ανθρώπων σβήνει. Αλλά ο καρπός του Αγίου Πνεύματος μένει στον αιώνα. Αφθαρτα και αμάραντα είναι τα αιώνια αγαθά, τα οποία ο Κύριος υπόσχεται σε εκείνους που Τον αγαπούν. Της ίδιας ποιότητας απαιτεί να είναι ο καρπός της ζωής τους. Ζητά χαρακτήρα αδαμάντινο, ακλόνητες πεποιθήσεις, ειλικρινή μαρτυρία του ονόματός Του στον κόσμο. Πιστότητα χωρίς δισταγμούς, αγάπη ανυπόκριτη, θριαμβεύουσα υπομονή, ελπίδα που ζει και μένει.

Υπάρχει όμως κάτι το παράδοξο στην Θεία εκλογή. Υψηλός είναι ο σκοπός για τον οποίο εκλέγει. Μία τέτοια εκλογή, που προέρχεται από ουράνιο άρχοντα, τον Βασιλιά των Βασιλιάδων και τον Κύριο των Κυρίων, θα έπρεπε να απευθυνθεί προς τα ευγενέστερα και τα αριστοκρατικότερα στοιχεία, προς τους ισχυρότερους και τους σοφότερους. Και όμως «τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξε ο Θεός για να καταισχύνει τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενωμένα εξέλεξε ο Θεός και τα μη όντα δια να καταργήση τα όντα. Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού» (Α’Κορινθ. 1:27-29).

Παράδοξο αλλά και παρήγορο για εμάς. Οταν αμφιβολίες εγείρονται στον νου μας, για το αν ο Θεός μας έχει περιλάβει μεταξύ των προσκεκλημένων του, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε οι πιο ακατάλληλοι για την αιώνια κληρονομιά, τότε ας θυμηθούμε ότι ο Κύριος κάλεσε τους πιο άσημους τους πιο ταπεινούς για τη Βασιλεία του. Ας κάνουμε λοιπόν βέβαια την κλήση και την εκλογή μας και ας αποδώσουμε όλη την δόξα και την τιμή στον Θεό!

Loading