Του Αιδ. Γεωργίου Αδάμ

 

Ιωνάς 3:1-10

 

Αν μας ρωτούσαν «Ποιο είναι το θαύμα που σου έρχεται στο νου, όταν θυμάσαι τον Ιωνά;» η απάντηση είναι σχεδόν αυτόματη: «το ότι έμεινε στην κοιλιά ενός κήτους για τρεις μέρες». Από μιας πλευράς, η απάντηση είναι δικαιολογημένη, γιατί το βιβλίο αυτό είναι γνωστό εξαιτίας αυτής της περιπέτειας του προφήτη.

 

Η αλήθεια όμως, είναι πως το μεγαλύτερο θαύμα στο βιβλίο του προφήτη, βρίσκεται στο κεφάλαιο 3. Όσο καταπληκτικά κι αν είναι όσα έχουν συμβεί ως τώρα, το πιο εκπληκτικό είναι το αποτέλεσμα που είχε το κήρυγμα του Ιωνά. Όσο κι αν σκεφτόμαστε τι απίθανο πράγμα είναι να μείνει ο προφήτης τρεις μέρες μέσα σ’ ένα ψάρι, πολύ πιο θαυμαστό είναι το ότι μια πόλη μετανόησε και σώθηκε. Η περίπτωση της Νινευή αποτελεί τη μεγαλύτερη, την πιο μαζική μεταστροφή στην ιστορία.

 

Είναι αξιοσημείωτο πως αυτή η απρόσμενη για τα ανθρώπινα δεδομένα αναζωπύρωση ξεκίνησε με το κάλεσμα του Θεού σε ένα άνθρωπο, τον Ιωνά, ο οποίος αρνήθηκε να πάει, κι έπρεπε να τον διαπαιδαγωγήσει σκληρά ο Θεός για να τον συνεφέρει κάπως. Και έτσι φαίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρα πως η σωτηρία της Νινευή δεν οφειλόταν σε καμιά ανθρώπινη προσπάθεια, αλλά στο Θεό μόνο, στη δική Του χάρη, στο δικό Του έλεος.

 

Η δεύτερη ευκαιρία

Ας τα πάρουμε όμως, τα πράγματα από την αρχή: Και έγινε λόγος τού Κυρίου στον Ιωνά για δεύτερη φορά, λέγοντας: Σήκω, πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε σ’ αυτή το μήνυμα, που εγώ σου ανέθεσα να πεις. Και ο Ιωνάς σηκώθηκε, και πήγε στη Νινευή, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου (Ιωνάς 3:1-3α).

 

Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν εμείς ήμασταν στη θέση του Θεού και είχαμε ένα υπηρέτη σαν τον Ιωνά. Ένα υπηρέτη που να γνωρίζει πως έχουμε εξουσία και παρόλα αυτά, να μας γύριζε την πλάτη και να έκανε το αντίθετο από αυτό που του ζητούσαμε, σε τέτοιο βαθμό που να προτιμούσε να πεθάνει παρά να υπακούσει. Θυμάστε όταν τον ρώτησαν οι ναύτες του πλοίου τι να κάνουν, δεν τους πρότεινε να γυρίσουν πίσω, αλλά να τον πετάξουν στη θάλασσα! Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα εγώ με ένα τέτοιο άνθρωπο.

 

Αν ήμουν στη θέση του Θεού και τον είχα σώσει με τρόπο θαυματουργικό μάλιστα, σκέφτομαι πως αφού μετάνιωσε μέσα στην κοιλιά του κήτους και σώθηκε τελικά, μάλλον θα του έλεγα, ‘πολύ ωραία, σε συγχωρώ, τώρα πήγαινε σπίτι σου γιατί δεν μου κάνεις! Χαίρομαι που μετάνιωσες, αλλά δεν μου είσαι χρήσιμος, δεν μπορώ να σε εμπιστευθώ’. Αυτή πιστεύω θα ήταν η δική μου στάση και υποπτεύομαι των περισσοτέρων από εμάς.

 

Όμως ο Θεός δεν εργάζεται έτσι. Ο Θεός διαβάζουμε, «για δεύτερη φορά» επισκέπτεται τον Ιωνά και τον στέλνει στη Νινευή, όπως και την πρώτη φορά. Το κάνει πάντα ο Θεός αυτό; Συγκαταβαίνει άραγε ο Θεός σε αυτούς που ενσυνείδητα έκλεισαν τα αυτιά τους και πήγαν αντίθετα; Ναι αδελφοί μου, το κάνει αυτό ο Θεός. Αν δεν το έκανε, κανείς μας δεν θα Τον υπηρετούσε.

 

Πολύ συχνά ο Θεός επισκέπτεται για δεύτερη φορά τους ανθρώπους που θέλει να Τον υπηρετήσουν. Θυμηθείτε μόνο τον Μωυσή, ο οποίος αφού θανάτωσε τον Αιγύπτιο, γιατί έτσι πίστευε πως θα τον χρησιμοποιήσει ο Θεός, εξαφανίστηκε. Και μετά από χρόνια ο Θεός τον ξαναβρήκε στην καιόμενη βάτο και επανέλαβε την αποστολή που του είχε ετοιμάσει (Έξοδος 3:10). Σκεφτείτε τον Πέτρο, ο οποίος περηφανεύτηκε πως κι αν όλοι σε αφήσουν εγώ όχι, πως Κύριε, είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου και στη φυλακή και στον θάνατο. (Λουκάς 22:33). Κι ο Χριστός του αποκάλυψε πως θα τον αρνηθεί τρεις φορές. Και ο Πέτρος τον αρνήθηκε. Τι συνέβη με τον Πέτρο μετά; Τον απέκλεισε ο Χριστός από κάθε υπηρεσία; Όχι. Μετά την ανάσταση τρεις φορές τον ρώτησε αν τον αγαπάει, ο Πέτρος απάντησε θετικά και τρεις φορές το ζήτησε να ποιμαίνει τα πρόβατά του (Ιωάννης 21:15-17). Ο Θεός επισκέφθηκε τον Πέτρο για δεύτερη φορά.

 

Έλεγε κάποιος αδελφός πως παρατηρώντας τη στάση του Θεού με πολλούς ήρωες της Γραφής, και με τον Ιωνά, μιλάμε για το Θεό της δεύτερης ευκαιρίας. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, το παιδί του Θεού, θα μιλήσει για το Θεό της χιλιοστής ευκαιρίας. Τη ζωή μας να κοιτάξουμε μόνο, θα δούμε πόσες φορές απιστήσαμε και πόσες φορές ο Θεός μας έφερε πίσω στον εαυτό Του και μας ξαναζήτησε να Τον υπηρετήσουμε. Ό, τι κάνουμε αδελφοί, όπου βρισκόμαστε, αυτό οφείλεται όχι στη δική μας πιστότητα (μη ζούμε με αυτή την αυταπάτη και μπλεκόμαστε σε μια απατηλή υπερηφάνεια), αλλά στην πιστότητα του Θεού, ο οποίος πάλι και πάλι, ξανά και ξανά μας οδηγεί σε παιδεία, σε μετάνοια και πίσω στον εαυτό του. Αν απιστούμε, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθεί τον εαυτό του δεν μπορεί (Α’ Τιμ. 2:13).

 

Στο πρώτο κεφάλαιο διαβάζουμε Και έγινε λόγος τού Κυρίου στον Ιωνά, τον γιο τού Αμαθί, λέγοντας: Σήκω, πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε εναντίον της· επειδή, η ασέβειά τους ανέβηκε μπροστά μου. Και ο Ιωνάς σηκώθηκε για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου (Ιωνάς 1:3α). Αυτή τη φορά όμως, υπακούει. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Έχει πειστεί πως με το Θεό δεν μπορείς να παλέψεις και να νικήσεις. Χρειάστηκε ένα οδυνηρό τρόπο για να πειστεί, στο τέλος όμως, πείστηκε. Και ο Ιωνάς σηκώθηκε, και πήγε στη Νινευή, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου (Ιωνάς 3:3α). Βλέπετε την αντίθεση; Αυτό το εδάφιο, αυτή η συμπεριφορά, πρέπει να είναι επιθυμία και στόχος όλων μας! Να είμαστε άνθρωποι που θα κάνουμε αυτό που θέλει ο Θεός.

 

Πιστότητα στο μήνυμα του Θεού

Προσέξτε, επίσης, και κάτι ακόμη από τα πρώτα αυτά εδάφια, το οποίο θα μας χρειαστεί πιο κάτω. Καθώς ο Θεός επαναλαμβάνει την αποστολή του Ιωνά του λέει εμφατικά: κήρυξε… το μήνυμα, που εγώ σου ανέθεσα να πεις (Ιωνάς 3:2). Όχι ό,τι θέλεις εσύ, ή όπως νομίζεις καλύτερα. Κάνε ακριβώς αυτό που σου λέω. Πες τα όπως σου τα λέω. Μην πας να το βελτιώσεις, δεν γίνεται καλύτερο. Τέτοιο πρέπει να είναι πάντοτε το κήρυγμα. Τόσο από τον άμβωνα, όσο και από τον καθένα μας στη μαρτυρία μας. Πόσες φορές οι κήρυκες δεν προσπαθούμε να βελτιώσουμε την αλήθεια του Θεού και την νερώνουμε στο τέλος; Θέλουμε να την κάνουμε πιο «σοφιστικέ». Δε χρειάζεται. Και στην μαρτυρία μας το ίδιο. Προσπαθούμε να την κάνουμε ελκυστική με βάση την ανθρώπινη σοφία. Κι όμως ο Θεός ζητάει απλά να πούμε αυτό που μας προστάζει.

 

Στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε, Ο Θεός ευδόκησε διαμέσου τής μωρίας τού κηρύγματος να σώσει αυτούς που πιστεύουν (Α’ Κορινθίους 1:21). Το κήρυγμα του Σταυρού του Χριστού δεν έχει λογική ανθρώπινη μέσα του. Οι Ιουδαίοι ζητούν σημεία, οι Έλληνες ζητούν σοφία. Και σήμερα αν το προσέξετε οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο αντιδρούν. Κάποιοι ζητάνε θαύματα και αποδείξεις ορατές για να πιστέψουν. Ενώ κάποιοι άλλοι ζητούν φιλοσοφία. Εμείς, όμως, κηρύττουμε Χριστό σταυρωμένο, για μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλο, για δε τους Έλληνες μωρία· στους ίδιους, όμως, τους προσκαλεσμένους, και τους Ιουδαίους και τους Έλληνες, τον Χριστό, Θεού δύναμη και Θεού σοφία (Α’ Κορινθίους 1:23-24). Ο Θεός μας λέει, κήρυξε το Σταυρό του Χριστού. Κήρυξε αυτό το μήνυμα. Δε βελτιώνεται αυτό. Ο Θεός έχει ορίσει ο άνθρωπος να συμφιλιώνεται μαζί του όταν πιστεύει σε ένα Σωτήρα που πέθανε στη θέση του, σε ένα αδύναμο ανθρώπινα Μεσσία.

 

Το ίδιο λέει ο Θεός από τότε. Στον Ιωνά είπε, κήρυξε… το μήνυμα, που εγώ σου ανέθεσα να πεις (Ιωνάς 3:2). Το μήνυμα ήταν εξαιρετικά απλό: Ακόμα 40 ημέρες, και η Νινευή θα καταστραφεί (Ιωνάς 3:4β). Αυτό δεν ακούγεται ως κάτι εντυπωσιακό. Οκτώ λέξεις όλες κι όλες. Στα Ασσυριακά μάλιστα λένε οι ειδικοί είναι ακόμη μικρότερο: 5 λέξεις. Ούτε εύγλωττος δεν μπορείς να είσαι με τόσες λίγες λέξεις. Είναι μια προφητεία κρίσης. Ήταν όμως λόγια ευλογημένα γιατί ήταν τα λόγια του Θεού. Δεν ήταν λόγια ανθρώπου.

 

Φανταστείτε τη σκηνή να μπαίνει μέσα στην πόλη και από την πρώτη μέρα να αρχίσει να κηρύττει και το μήνυμα να βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Τόσο πολύ που και ο βασιλιάς πείστηκε και κήρυξε νηστεία ακόμη και στα ζώα και ντύθηκαν με σάκκους: Η Νινευή ήταν μια υπερβολικά μεγάλη πόλη, έκτασης δρόμου τριών ημερών. Και ο Ιωνάς άρχισε να περνάει μέσα από την πόλη πορεία μιας ημέρας, και κήρυξε, και είπε: Ακόμα 40 ημέρες, και η Νινευή θα καταστραφεί. Και οι άνδρες τής Νινευή πίστεψαν στον Θεό, και κήρυξαν νηστεία, και ντύθηκαν σάκους, από τον πιο μεγάλο ανάμεσά τους μέχρι τον πιο μικρό απ’ αυτούς· επειδή, ο λόγος είχε φτάσει στον βασιλιά τής Νινευή, και σηκώθηκε από τον θρόνο του, και έβγαλε από πάνω του τη στολή του, και σκεπάστηκε με σάκο, και κάθισε επάνω σε στάχτη. Και διακηρύχθηκε και γνωστοποιήθηκε στη Νινευή, με ψήφισμα του βασιλιά και των μεγιστάνων του, και ειπώθηκε: Οι άνθρωποι και τα κτήνη, τα βόδια και τα πρόβατα, να μη γευτούν τίποτε· ούτε να βοσκήσουν ούτε να πιουν νερό· αλλά, άνθρωπος και κτήνος να σκεπαστούν με σάκους, και να φωνάξουν στον Θεό δυνατά· και ας επιστρέψουν κάθε ένας από τον πονηρό του δρόμο, και από την αδικία που είναι στα χέρια τους. Ποιος ξέρει αν ο Θεός επιστρέψει και μεταμεληθεί, και επιστρέψει από την οργή τού θυμού του, και δεν χαθούμε; (Ιωνάς 3:3β-9).

 

Εκπληκτική δεν είναι αυτή η ιστορία; Οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι και στο χρόνο του Θεού, με τον τρόπο του Θεού, με ένα από τους πιο δύσκολους ανθρώπους τελικά, ο Θεός έκανε το έργο του. Επίσης εκπληκτικό είναι πως οι ειδωλολάτρες σε αυτό το σημείο τουλάχιστον μετανόησαν, και ο βασιλιάς τους, ενώ ο λαός του Θεού, ο Ισραήλ πάντα έδειχνε μια θαυμαστή αντίσταση στο ίδιο μήνυμα των προφητών και τελικά οδηγήθηκαν στην εξορία.

 

Μερικοί από τους ερευνητές λένε πως δεν είναι δυνατόν αυτό να έχει συμβεί. Πολύ δύσκολο ήταν σε μια μεγάλη πόλη, όπως μας λέει πως ήταν η Νινευή, να προλάβει κάποιος να κάνει τέτοιο έργο. Είναι αδύνατο όμως, κάτι στο Θεό; Είναι αδύνατο το μήνυμα του προφήτη να έφυγε από στόμα σε στόμα και να επεκτάθηκε σε όλη την πόλη τόσο γρήγορα; Όχι δεν είναι. Δεν είναι γιατί οι σκοποί του Θεού δεν ματαιώνονται. Το θέλημα του Θεού πάντα γίνεται.

 

Η μεταμέλεια του Θεού

Αυτό, όμως, που σίγουρα κόβει την ανάσα είναι το τέλος της σκηνής αυτής, που μαθαίνουμε τι έκανε τελικά ο Θεός: Και ο Θεός είδε τα έργα τους, ότι απέστρεψαν από τον πονηρό τους δρόμο· και ο Θεός μεταμελήθηκε για το κακό, που είχε πει να κάνει σ’ αυτούς· και δεν το έκανε (Ιωνάς 3:10).

 

Αυτό και άλλα παρόμοια εδάφια στην Αγία Γραφή που γράφουν πως ο Θεός μεταμελήθηκε έχουν δημιουργήσει προβλήματα στη σκέψη μας. Δεν χρειάζεται όμως να στεναχωρούμαστε, ιδιαίτερα όταν καταλάβουμε το πλαίσιο της φράσης αυτής.

 

Αρχικά, ας θυμόμαστε πως κι αυτή είναι μια περίπτωση όπου η ανθρώπινη γλώσσα χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάτι που βρίσκεται πέρα από την ανθρώπινη γλώσσα. Ο Θεός είναι πάνω από την κατανόησή μας. Είναι «υπέρλογος». Όταν στην προς Ρωμαίους διαβάζουμε στα κεφάλαια 9 ως 11 για το σχέδιο του Θεού για τον Ισραήλ, καταλήγει ο απόστολος Παύλος με τα εξής λόγια: Ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσης Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις του, και ανεξιχνίαστοι οι δρόμοι του!

Επειδή, «ποιος, γνώρισε τον νου τού Κυρίου; Ή, ποιος έγινε σύμβουλός του;» (Ρωμαίους 11:33-34). Δεν πρέπει λοιπόν, να μας εκπλήσσει όταν τέτοιες φράσεις μας μπερδεύουν.

 

Τις φράσεις που διαβάζουμε πως ο Θεός μεταμελήθηκε πρέπει να τις βάλουμε δίπλα-δίπλα με τις δηλώσεις όπως αυτή του Βαλαάμ ο οποίος είπε, Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει; Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει; (Αριθμοί 23:19). Η αλήθεια λοιπόν, είναι πως ο Θεός δεν είναι σαν κι εμάς. Κι επειδή δεν είναι σαν κι εμάς, για αυτό και δεν αλλάζει. Είναι αναλλοίωτος.

 

Επίσης, ας έχουμε στο νου μας πως σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποια αλλαγή εκ μέρους του Θεού, γιατί ο Θεός ήδη έχει αφήσει το περιθώριο της συγχώρησης. Το μήνυμα που κήρυξε ο Ιωνάς είχε μέσα του την ελπίδα. Αυτό φανερώνουν τα λόγια του βασιλιά: Ποιος ξέρει αν ο Θεός επιστρέψει και μεταμεληθεί, και επιστρέψει από την οργή τού θυμού του, και δεν χαθούμε; (Ιωνάς 3:9).

 

Η Νινευή, που ο Θεός είχε πει πως θα καταστρέψει, δεν υπήρχε πια. Ο Θεός θα ήταν ασυνεπής, αν άλλαζε τη γνώμη του, χωρίς να έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Εφόσον οι συνθήκες άλλαξαν, ο Θεός δεν είχε λόγο να την καταστρέψει. Η απειλή δεν υπάρχει πια. Τα ίδια σχεδόν λόγια είχε πει ο Θεός μέσω του προφήτη Ιωήλ: Και τώρα, γι’ αυτό ο Κύριος λέει, επιστρέψτε σε μένα από όλη σας την καρδιά, και με νηστεία, και με θρήνο, και με πένθος. Και σχίστε την καρδιά σας, και όχι τα ιμάτιά σας, και επιστρέψτε στον Κύριο τον Θεό σας· επειδή, είναι ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και ο οποίος μεταμελείται για το κακό. Ποιος γνωρίζει, αν θα επιστρέψει και μεταμεληθεί, και αφήσει πίσω του ευλογία,

προσφορά και σπονδή στον Κύριο τον Θεό μας; (Ιωήλ 2:13-14).

 

Και αυτό αδελφοί μας οδηγεί στην εξής σκέψη για τη ζωή μας. Ο καθένας από εμάς βρίσκει συγχώρηση και χάρη από το Θεό όταν μετανοήσει. Ο Θεός δεν αρέσκεται στην τιμωρία. Να ξαναθυμηθούμε το εδάφιο: ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ’ εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει στην εξορία μακριά απ’ αυτόν (Β’ Σαμουήλ 14:14β). Μέσα από τον προφήτη Ιεζεκιήλ ο Θεός είπε, Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει· επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους· γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ; (Ιεζεκιήλ 33:11).

 

Ο Θεός υπόσχεται τιμωρία και δεν αλλάζει αυτό, αν επιμείνουμε στην αμαρτία μας. Ο Θεός δεν θα κάνει ποτέ τα στραβά μάτια. Αν μετανοήσουμε όμως, τότε κι ο Θεός απομακρύνει το κακό που είχε αποφασίσει να φέρει. Στον Ιερεμία διαβάζουμε: αν το έθνος εκείνο, ενάντια στο οποίο μίλησα, επιστρέψει από την κακία του, θα μετανοήσω από το κακό που είχα σκεφθεί να κάνω σ’ αυτό. Και κατά τη στιγμή, που θα μιλούσα για ένα έθνος ή για μια βασιλεία, να οικοδομήσω, και να φυτέψω, αν κάνει κακό μπροστά μου, ώστε να μη υπακούει στη φωνή μου, τότε θα μετανοήσω για το καλό, με το οποίο είχα πει να το αγαθοποιήσω (Ιερεμίας 18:8).

 

Το μήνυμα είναι το ίδιο, αναλλοίωτο. Η χάρη του Θεού είναι δωρεάν, η συγχώρηση άφθονη για κάθε αμαρτωλό που μετανοεί.

 

Βήματα προς την αναζωπύρωση

 

Η μεταστροφή των Νινευιτών μας δείχνει τι είναι απαραίτητο να υπάρχει ώστε να έρθει μια τέτοια μεγάλη ευλογία. Βέβαια, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος καθώς τα λέμε αυτά, να νομίζουμε πως είναι κάποια συνταγή. Καθώς τα εξετάζουμε όμως, θα δούμε πως δεν πρόκειται για κάποια βήματα που πρέπει να κάνουμε μηχανιστικά, αλλά για έργο της χάρης του Θεού.

 

Πρώτα απ’ όλα υπήρξε κήρυγμα με πιστότητα. Ήδη αναφερθήκαμε σε αυτό. Ο Ιωνάς είπε αυτά που ο Θεός του είπε να πει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν ήταν ένα μακροσκελές κήρυγμα, αλλά δεν είχε σημασία αυτό. Δεν ήταν φιλοσοφικό κήρυγμα. Ούτε κι αυτό όμως είχε σημασία. Δεν ήταν εύγλωττο. Και αυτό δεν πείραζε. Στα πράγματα του Θεού αδελφοί αυτό που μετράει είναι η πνοή του Αγίου Πνεύματος, η έμπνευση του Θεού, η πιστότητα σε αυτό που μας ζητάει. Το μήνυμα κηρύχθηκε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και αυτό έφερε αποτέλεσμα.

 

Προσέξτε, δεν εννοούμε πως η έμπνευση του Αγίου Πνεύματος οδηγεί σε τεμπελιά. Το να με οδηγεί ο Θεός δε σημαίνει πως θα περιορίσω το Θεό να με οδηγήσει μόνο την ώρα που θα σηκωθώ να μιλήσω. Ο Θεός οδηγεί όπως θέλει Εκείνος. Κάποιες φορές οδηγεί τους υπηρέτες του να κηρύξουν μετά από πολλές ώρες προετοιμασίας, κάποτε χωρίς καμιά προετοιμασία. Είναι Θεός και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως η ευλογία είναι καθαρά έργο Θεού. Οφείλεται αποκλειστικά στη χάρη Του.

 

Επίσης υπήρξε ακοή του κηρύγματος που οδηγεί στην πίστη. Και αυτό ήταν έργο του Αγίου Πνεύματος. Γράφει η περικοπή μας, οι άνδρες τής Νινευή πίστεψαν στον Θεό (Ιωνάς 3:5). Ο Θεός ευλόγησε το κήρυγμα και έφερε αποτελέσματα στις καρδιές των ανθρώπων. Στην προς Ρωμαίους επιστολή διαβάζουμε, Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού (Ρωμαίους 10:17).

 

Για αυτό αδελφοί μου, δύο είναι οι εφαρμογές εδώ. Πρώτο, μη διστάσετε να ακούτε το Λόγο του Θεού οπουδήποτε ακούγεται με πιστότητα. Κι όχι μόνο την Κυριακή. Πάρτε κασέτες, διαβάστε βιβλία, γεμίστε το νου σας με την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Και δεύτερο, μη διστάσετε να πείτε αυτή την αλήθεια. Αφήστε τους αρνητές να κοροϊδεύουν και να αμφισβητούν. Δεν πειράζει. Συχνά θέλουμε να γλιτώσουμε την αξιοπρέπειά μας. Ο Χριστός όμως, διαβάζουμε «υπέφερε αισχύνη» στο σταυρό. Ντροπιάστηκε όταν του έλεγαν, ‘σώσε τον εαυτό σου και κατέβα από το σταυρό’ (Μάρκος 15:30). Μιλήστε για το πώς σώζει ο Χριστός. Κάποια ψυχή μπορεί ο Θεός να έχει ετοιμάσει ή να θέλει να την ετοιμάσει από τη δική μου στάση και μαρτυρία. Ο άνθρωπος πρέπει να ακούσει για να πιστέψει. Η πίστη είναι εξ’ ακοής, και η ακοή διά του Λόγου του Θεού.

 

Τρίτο, αφού άκουσαν και πίστεψαν στο Θεό, έπραξαν σύμφωνα με την πίστη τους. Διαβάζουμε πως κήρυξαν νηστεία, ντύθηκαν με σάκο, ο βασιλιάς γράφει κάθισε πάνω στη στάχτη. Όλα αυτά είναι σύμβολα πένθους. Δεν υπάρχει αδελφοί πραγματική πίστη αν δεν υπάρξουν πράξεις που να την αποδεικνύουν. Δείτε στο κεφάλαιο της πίστης, στο Εβραίους 11. Ο Άβελ πίστευε στο Θεό και πρόσφερε την κατάλληλη θυσία. Ο Ενώχ ευαρέστησε το Θεό ζώντας, περπατώντας όπως ήθελε ο Θεός. Ο Νώε ήταν δίκαιος και πιστός και κατασκεύασε ένα καράβι στο βουνό. Ο Αβραάμ πρόσφερε τον Ισαάκ. Ο Μωυσής αρνήθηκε να λέγεται γιος της κόρης του Φαράω. Προτίμησε τον ονειδισμό του Χριστού παρά τους θησαυρούς της Αιγύπτου. Κάθε φορά ο άνθρωπος που είναι πιστός στο Θεό «κάνει» πράγματα. Κάνει πράξεις που τον φέρνουν σε αντίθεση με το περιβάλλον του, με το σπίτι του πολλές φορές. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού τον οδηγεί σε αποφάσεις ακατανόητες χωρίς τα μάτια της πίστης.

 

Έχετε ακούσει για τον ακροβάτη του 19ου αιώνα, τον Jean Francois Gravelet, τον γνωστό Blondin, επειδή ήταν ξανθός. Αυτός ήταν ήδη γνωστός στην Ευρώπη, αλλά έγινε διάσημος όταν στην Αμερική περνούσε τους καταρράκτες του Νιαγάρα πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Από εκεί και μετά ταυτίστηκε με τους καταρράκτες. Σε μια διαδρομή έσπρωχνε μπροστά κι ένα βαρέλι. Μια άλλη φορά κάθισε κι έφαγε. Μία ή δύο φορές κουβάλησε πάνω του, το αφεντικό του. Σε μια από τις επιδείξεις του ρώτησε κάποιον, «μπορώ να κάνω το ίδιο με σένα στην πλάτη μου;» Ο άνθρωπος απάντησε «φυσικά, μόλις σε είδα που το έκανες». «Τότε λοιπόν, ανέβα του απάντησε, θα σε κουβαλήσω απέναντι». «Ούτε να το ξανασκεφτείς ανταπάντησε ο άνθρωπος».

 

Η απάντησή του έδειχνε πως κάποιας μορφής πίστη πρέπει να υπήρχε. Δεν τον οδήγησε όμως σε πράξεις. Έτσι και στα πράγματα του Θεού τα λόγια δεν φτάνουν. Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή.

 

Το έχουμε ξαναπεί, ο Σατανάς θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να μην αλλάξουμε. Θα μας πείσει ακόμη πως αν ελεγχθούμε, αν συγκινηθούμε από το κήρυγμα, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Δεν είναι έτσι. Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε!

 

Τέλος, η πράξη τους, τους οδήγησε σε μετάνοια από συγκεκριμένες αμαρτίες. Οι Νινευίτες σταμάτησαν την αμαρτία που τους χαρακτήριζε περισσότερο. Κοιτάξτε το εδάφιο 8, Άνθρωπος και κτήνος να σκεπαστούν με σάκους, και να φωνάξουν στον Θεό δυνατά· και ας επιστρέψουν κάθε ένας από τον πονηρό του δρόμο, και από την αδικία που είναι στα χέρια τους (Ιωνάς 3:8).

 

Ήταν άνθρωποι άδικοι και πονηροί. Αυτό σημαίνει εκμετάλλευση, βία, κακία. Η μετάνοια αδελφοί πάει χέρι-χέρι με την πίστη. Ο Χριστός όταν άρχισε να κηρύττει γράφει ο Μάρκος έλεγε, Ο καιρός συμπληρώθηκε και η βασιλεία τού Θεού πλησίασε· μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο (Μάρκος 1:15).

 

Η μετάνοια όμως είναι πάντα συγκεκριμένη. Όπως και η εξομολόγηση. Δεν υπάρχει εξομολόγηση και μετάνοια αν λέμε στο Θεό, «Κύριε, αν έκανα κάτι συγχώρησέ με». Αυτό το «αν» πρέπει να φύγει. Μπροστά στο Θεό που τα ξέρει όλα είναι παράλογο να παίζουμε τη γάτα με το ποντίκι. Αν θέλουμε την ευλογία του Θεού στη ζωή μας, πρέπει να του πούμε συγκεκριμένα από τι μετανοούμε και να σταματήσουμε να το κάνουμε. Τα δάκρυα της μετάνοιας είναι ένα καλό σημάδι, αλλά όχι εγγύηση μετάνοιας. Σιγουριά ότι κάποιος μετάνιωσε υπάρχει μόνο όταν αλλάξει συμπεριφορά.

 

Ο Ζακχαίος άλλαξε συμπεριφορά όταν μετανόησε. Η Σαμαρείτιδα το ίδιο. Στις Παροιμίες λέει, Αυτός που κρύβει τις αμαρτίες του, δεν θα ευοδωθεί· αλλ’ αυτός, που τις εξομολογείται και τις εγκαταλείπει, θα ελεηθεί (Παροιμίες 28:13).

 

Στο μεγάλο αυτό θαύμα λοιπόν, υπήρχε

  1. 1.κήρυγμα με πιστότητα
  2. 2.ακοή του κηρύγματος με πίστη
  3. 3.πράξεις σύμφωνα με την πίστη
  4. 4.μετάνοια από συγκεκριμένες αμαρτίες

 

Αυτές οι προϋποθέσεις πρέπει πάντα να τηρούνται, κι ο Θεός θα ευλογήσει. Ο Θεός, λοιπόν, να μας οδηγήσει να είμαστε ταπεινοί και ειλικρινείς μπροστά του, ως άτομα, οικογένειες κι εκκλησίες. Γιατί κοντά του υπάρχει πάντα μεγάλη ευλογία. Πόσο μεγάλη; Όπως την περίγραψε ο Χριστός στη γυναίκα στη Σαμάρεια.

 

Καθένας που πίνει από τούτο το νερό, θα διψάσει ξανά…. Αυτό το νερό που ο κόσμος προσπαθεί να ξεδιψάσει, κρατάει λίγο. Πρέπει να ξανακουραστείς για να ξεδιψάσεις, και πάλι διψασμένος μένεις.

…όποιος, όμως, πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω, δεν θα διψάσει στον αιώνα· αλλά, το νερό που θα δώσω σ’ αυτόν, θα γίνει μέσα του πηγή νερού, που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή (Ιωάννης 4:13β-14).

Loading