Του Αιδ. Γεωργίου Αδάμ
Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες! Γιατί, αν τις υποστεί με επιτυχία, θα κερδίσει το βραβείο της αιώνιας ζωής, που υποσχέθηκε ο Θεός σ’ όσους τον αγαπούν (ΝΜΒ).
Τι σημαίνει μακάριος; Συνήθως νομίζουμε πως είναι ο «ευτυχισμένος». Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι o χριστιανός είναι ευτυχισμένος. Στην επί του όρους ομιλία όμως, του Χριστού (Ματθ. 5-7), στους «Μακαρισμούς» όπως είναι γνωστοί, αλλά και στην επιστολή Ιακώβου, «μακάριος» σημαίνει κάτι πολύ βαθύτερο. Θα ήταν φτωχή ερμηνεία των λόγων του Χριστού αν αποδίδαμε πως «ευτυχισμένοι» είναι οι φτωχοί τω πνεύματι, ή «ευτυχισμένοι» είναι οι ειρηνοποιοί. Θα ήταν φτωχό γιατί η ευτυχία είναι «υποκειμενική», συχνά σχετίζεται με το πως αισθανόμαστε εμείς για τον εαυτό μας ή πως ερμηνεύουμε τις περιστάσεις μας, ή ακόμη πως αντιδρούμε στο χάσμα ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε και αυτό που έχουμε, ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγματικότητα.
Μακαριότητα ή ευτυχία;
Αυτοί που εκδίδουν το περιοδικό Psychology Today[1] δημοσίευσαν κάποτε ένα ερωτηματολόγιο που είχε φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να δίνει απάντηση στις ερωτήσεις: Τι είναι η ευτυχία, και πως την αποκτάμε; Ανακάλυψαν πως για πολλούς ανθρώπους «η επιδίωξη της ευτυχίας είναι, σαν να κυνηγάς μια μαύρη γάτα, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, τα μεσάνυχτα, χωρίς να είσαι σίγουρος αν πράγματι η γάτα είναι εκεί». Για παράδειγμα ένας από αυτούς που ρωτήθηκαν, όταν έφτασαν στην ερώτηση για την ευτυχία είπε: «Δεν ξέρω. Συμπλήρωσα το ερωτηματολόγιο. Νομίζω είμαι ευτυχισμένος. Σας παρακαλώ να γίνετε πιο συγκεκριμένοι».
Το άρθρο αυτό επίσης έδειξε πως πολύ λίγα πράγματα σχετίζονται άμεσα με την ευτυχία. Τα χρήματα δεν είχαν μεγάλη σχέση. Άνθρωποι που δύσκολα τα έβγαζαν με τα οικονομικά τους, θεωρούσαν πως τα χρήματα έφερναν ευτυχία. Το όνειρό τους, λοιπόν, ήταν να κερδίσουν το λαχείο. Από την άλλη όμως, κι οι πλούσιοι δεν ήταν ικανοποιημένοι. Επίσης, η γεωγραφία (ο τόπος διαβίωσης) δεν επηρέαζε σημαντικά την ευτυχία, ούτε το φύλο (αν ήταν άνδρες ή γυναίκες). Η απόλαυση διάφορων διασκεδάσεων δεν έφερνε ευτυχία. Πράγματι, μπορεί να πάμε και να ακούσουμε την καλύτερη συναυλία, και να διασκεδάσουμε πραγματικά, αλλά όταν επιστρέψουμε σπίτι, ή την Δευτέρα το πρωί όταν πάμε στην δουλειά ή στο σχολείο να έχουμε το ίδιο κρύο κενό μέσα μας.
Αυτό συμβαίνει γιατί η ευτυχία σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Είναι υποκειμενική. Ο Νίκος Δήμου, στο βιβλίο του, η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας, γράφει «Ορίζουμε την ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας». Από την ανθρώπινη πλευρά, είναι σωστή γενικά αυτή η σκέψη. Για αυτό και η ευτυχία, με αυτόν τον τρόπο όταν ορίζεται, δεν μπορεί παρά να είναι υποκειμενική.
Ίσως για αυτό και ο Ιησούς Χριστός δεν χρησιμοποιεί αυτήν την λέξη στους μακαρισμούς, όπως και ο Ιάκωβος. Αντίθετα και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιείται η λέξη μακάριος. «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν».
Στην Αγία Γραφή, η μακαριότητα δεν σχετίζεται με το πώς βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας και τη ζωή μας, αλλά με το πώς ο Θεός μας βλέπει, δεν αφορά τις περιστάσεις μας, αλλά το ότι είμαστε ευλογημένοι από το Θεό.
Τόσο ο Ιησούς Χριστός (στους Μακαρισμούς), όσο και ο Ιάκωβος εκφράζουν μια γνώμη εξ’ ονόματος του Θεού, που είναι αντικειμενική για αυτούς τους ανθρώπους. Διακηρύσσονται κάποιοι μακάριοι, όχι ανάλογα με το πως αισθάνονται και σκέφτονται οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, αλλά ανάλογα με το πως ο Θεός σκέφτεται για αυτούς, επειδή μέσα τους υπάρχουν αρετές και χαρακτηριστικά που στα μάτια του Θεού τους καθιστούν μακάριους. Είναι μακάριοι, όχι επειδή αισθάνονται ωραία, αλλά επειδή έχουν την ευλογία του Θεού στη ζωή τους. Για τον χριστιανό, εν τέλει, «ευτυχία» είναι να τον ονομάζει ο Θεός μακάριο!
Η μακαριότητα έχει την έννοια της βαθειάς εσωτερικής χαράς και ικανοποίησης, μιας χαράς που μόνο ο Θεός μπορεί να χαρίσει σε αυτούς που είναι πιστοί σε Αυτόν. Μακαριότητα είναι η ευλογία που δίνει ο Θεός στη ζωή μας, όταν είναι ευχαριστημένος επειδή Τον υπακούμε.
Γιατί είναι σημαντικό να με θεωρεί ο Θεός «μακάριο»;
Πρέπει όμως, να σκάψουμε βαθύτερα. Η μακαριότητα είναι κάτι απτό, είναι κάτι που «πιάνεται»; Σε τι με ωφελεί σήμερα; Αλλάζει τη ζωή μου; Σε τι με βοηθάει να ξέρω πως ο Θεός με θεωρεί μακάριο;
Δεν υπάρχει ίσως πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή αυτή από το να είναι ο Θεός ευχαριστημένος μαζί μας. Ως επαγγελματίες, ξέρουμε καλά τι σημαίνει το αφεντικό ή οι προϊστάμενοι, ή οι πελάτες μας, να είναι ευχαριστημένοι μαζί μας. Ακόμη περισσότερο, οι άνθρωποι που αγαπάμε, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας. Θέλουμε την επιδοκιμασία τους. Πόσο περισσότερο πρέπει να το θέλουμε αυτό για το Θεό! Ο Χριστός είναι Αυτός που δίνει νόημα, σκοπό και συνέχεια στη ζωή. Επιπλέον θα έρθει μια μέρα που όλοι θα σταθούμε μπροστά στο Χριστό. Αν λοιπόν, κάποιου η γνώμη πρέπει να βαραίνει στην καρδιά μας, αυτή είναι η γνώμη εκείνου που έχει την τελική εξουσία στην ψυχή μας.
Η επίγεια ζωή μας είναι ατμός, «σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε». Η αιωνιότητα όμως, δεν τελειώνει ποτέ. Πρέπει να θέλω ο Θεός που με αγαπάει, που έδωσε το Χριστό να πεθάνει για μένα, που με φροντίζει κάθε μέρα, να είναι ευχαριστημένος μαζί μου. Θέλω ο Θεός να με ευλογεί. Θέλω να είμαι μακάριος, δηλαδή ευλογημένος, στα δικά Του μάτια.
Το μονοπάτι της μακαριότητας: υπομονή στη δοκιμασία
Για να είμαι λοιπόν, ευλογημένος στα μάτια του Θεού, αυτό σημαίνει πως στον καιρό του πειρασμού θα κάνω υπομονή! Να θυμηθούμε πως η υπομονή του χριστιανού δεν είναι η μίζερη παθητική αποδοχή δυσάρεστων καταστάσεων. Υπομονή σημαίνει να κάνω αυτό που θέλει ο Θεός, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη και όταν μου είναι δύσκολο.
Ο Χριστός υπέμεινε σταυρό, περιφρονώντας την ντροπή γιατί ήθελε να κάνει το θέλημα του Πατέρα. Δεν το έκανε με το ζόρι, αλλά ηθελημένα. Η υπομονή περιλαμβάνει την καρτερία, αλλά δεν είναι μίζερη καρτερία. Είναι καρτερία με σκοπό να φερθώ όπως ο Θεός θέλει, για να επιτύχω κάτι πολύ μεγαλύτερο κι ανώτερο.
Χρειάζομαι την υπομονή, λοιπόν, όταν βρίσκομαι σε πειρασμούς, όταν δηλαδή έρχεται η αμφισβήτηση, για αυτό που ο Θεός είναι ή θέλει. Θυμάστε τι είπε το φίδι στην Εύα; ‘Οχι βέβαια! Δε θα πεθάνετε· ξέρει όμως ο Θεός ότι την ημέρα που θα φάτε απ’ αυτό, θα ανοιχτούν τα μάτια σας και θα γίνετε σαν θεοί, και θα γνωρίζετε το καλό και το κακό (Γένεση 3:4β-5, ΝΜΒ). Δηλαδή, ‘Δε σας λέει αλήθεια ο Θεός, τα παραλέει, σας εκμεταλλεύεται, μην τον πιστεύετε’. Και η Εύα άρχισε να το σκέφτεται.
Το ίδιο κάνει πάντα ο σατανάς. Εισηγείται την αμφιβολία.
-Δεν μπορεί να πηγαίνεις σήμερα με το σταυρό στο χέρι! Θα σε φάνε.
-Ο κόσμος προχωράει, αυτά που έλεγε η Εκκλησία πρέπει να αλλάξουν, ο κόσμος αλλάζει.
-Η Αγία Γραφή γράφτηκε με τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Ο κόσμος όμως σήμερα δεν είναι ίδιος.
-Τι Θεός είναι αυτός που μας στερεί τις απολαύσεις της ζωής; Αυτά που κάνουν όλοι; Γιατί όχι κι εμείς;
Τι σημαίνει να κάνω υπομονή στις δοκιμασίες;
Ο πειρασμός, είτε αφορά δοκιμασίες είτε ηθικά θέματα, επιτίθεται στο χαρακτήρα του Θεού, στην αγαθότητά του, στην σοφία του, στη δύναμή του. Όταν όμως μένω πιστός στο Θεό και κάνω αυτό που θέλει, ο Θεός με θεωρεί μακάριο.
Οι τρεις φίλοι στο βιβλίο του Δανιήλ, υπέμειναν τον πειρασμό να χάσουν τη ζωή τους. Έκαναν αυτό που ο Θεός ήθελε. Είν’ αλήθεια, Σεδράχ, Μισάχ και Αβέδ-Νεγώ, ότι δε λατρεύετε τους θεούς μου και δεν προσκυνάτε το χρυσό άγαλμα που έστησα; (Δαν. 3:13, ΝΜΒ); Αυτή ήταν η ερώτηση του Ναβουχοδονόσορα. Τι απάντησαν; «Βασιλιά, εμείς δεν έχουμε ανάγκη να προβάλουμε καμιά δικαιολογία. Αν μας συμβεί κάτι τέτοιο, ο Θεός, που εμείς λατρεύουμε, μπορεί να μας βγάλει από το φλογερό καμίνι και να μας γλιτώσει έτσι από την εξουσία σου. Αλλά κι αν αυτό δε γίνει, πρέπει να ξέρεις, βασιλιά, ότι εμείς τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε και το χρυσό άγαλμα που έστησες δεν το προσκυνάμε» (Δαν. 4:16-18).
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τι τους είπε ο βασιλιάς; Δεν τους επαίνεσε για τον σταθερό χαρακτήρα τους. Δεν τους χαρίστηκε! Τότε ο Ναβουχοδονόσορ θύμωσε πολύ εναντίον του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβέδ-Νεγώ και η όψη του αλλοιώθηκε. Αμέσως διέταξε να κάψουν το καμίνι εφτά φορές περισσότερο απ’ ό,τι χρειαζόταν. (Δανιήλ 4:19).
Τι θα κάναμε εμείς; Όταν έχεις απέναντί σου το αφεντικό και σου λέει, «ή θα αλλάξεις τα νούμερα στα βιβλία ή θα χάσεις τη δουλειά σου;». Τι κάνεις όταν έρχεται η αρρώστια, ο φόβος, η οικονομική καταστροφή, το ηθικό δίλημμα, ο σεξουαλικός πειρασμός, ο εγωισμός, η περηφάνια; «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν».
Θυμηθείτε τον Ιώβ. Πως αντέχεις όταν έχεις χάσει την περιουσία σου, μετά χάνεις και όλα τα παιδιά σου, και το τέλος χάνεις και την υγεία σου, κι έρχεται ο πιο κοντινός σου άνθρωπος, από τον οποίο περιμένεις να σε στηρίξει και αντί να σε στηρίξει σε συμβουλεύει να χάσεις την πίστη σου στο Θεό: Ακόμα επιμένεις στην ευσέβειά σου; Βλαστήμα το Θεό και πέθανε! (Ιώβ 2:9, ΝΜΒ).
Πως άντεξε ο Ιώβ; Άντεξε γιατί δεν άλλαξε μέσα του για το ποιος είναι ο Θεός. Δεν ενέδωσε σε αυτόν τον πειρασμό: Τότε σηκώθηκε ο Ιώβ και ξέσκισε το μανδύα του· ξύρισε το κεφάλι του κι έπεσε καταγής. Προσκυνούσε κι έλεγε:
«Γυμνός απ’ την κοιλιά βγήκα της μάνας μου,
γυμνός και θα γυρίσω πίσω στη μάνα γη.
Ο Κύριος όλα τα ‘δωσε,
ο Κύριος και τα πήρε πίσω·
Ευλογημένο να ‘ναι τ’ όνομά του!»
Έτσι, παρ’ όλες αυτές τις συμφορές, ο Ιώβ δεν αμάρτησε και δεν ξεστόμισε τίποτα το ανάρμοστο ενάντια στο Θεό. (Ιώβ 1:20-22, ΝΜΒ).
Τι κάνει ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε τέτοιο πειρασμό μπροστά; Ο Ιώβ προσκύνησε, δηλαδή λάτρευσε το Θεό. Αναγνώρισε την κυριαρχία Του, λέγοντας πως «ο Κύριος όλα τα ‘δωσε, ο Κύριος και τα πήρε πίσω». Για τον Ιώβ, όλα προήλθαν από το Θεό. Και συνέχισε να πιστεύει πως ο Θεός ξέρει τι κάνει. Ο Θεός δεν είναι άφρονας. Ξέρει τι κάνει. «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν».
Σε αυτό τον άνθρωπο λοιπόν, που ο Θεός τον ονομάζει μακάριο, γιατί πράττει το θέλημά Του, αφού δοκιμαστεί, ο Θεός δίνει «το στεφάνι της ζωής». …ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν. Τι είναι το στεφάνι; Η εικόνα σαφώς έρχεται από τον αθλητισμό. Οι νικητές έπαιρναν το στεφάνι.
Έχετε προσέξει όταν παρακολουθούμε αγώνες πως μετά το τέλος, όλοι περιμένουμε να δούμε την απονομή και να ακούσουμε τον εθνικό ύμνο της χώρας του αθλητή που το παίρνει (αν είναι διεθνείς οι αγώνες). Γιατί το κάνουμε αυτό; Πιστεύω πως το κάνουμε επειδή αυτή είναι η πιο ωραία στιγμή για τους αθλητές. Για αυτό ζουν. Τελικά, μετά από τόσο κόπο, αυτό περιμένουν. Και εκείνη είναι η ώρα που όλοι όρθιοι τους χειροκροτούν, επειδή το αξίζουν.
Θυμάστε τι συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας; Όταν πήρε το χάλκινο μετάλλιο ο Πύρρος Δήμας, όλοι είχαν σηκωθεί και τον χειροκροτούσαν. Τέταρτη φορά Ολυμπιονίκης, δεν είναι μικρό πράγμα! Εισέπραξε περισσότερο χειροκρότημα από όλους τους άλλους. Η επιβράβευση είναι σημαντική. Η απονομή του μεταλλίου δείχνει πως ο κόπος σου, αναγνωρίζεται.
Όταν η Ελλάδα κέρδισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 2004 οργανώθηκε και άλλη φιέστα στην Αθήνα. Το γήπεδο ήταν γεμάτο από κόσμο. Γιατί; Επειδή η απονομή, η αναγνώριση των νικητών είναι σημαντική.
Μάλιστα την απονομή την κάνουν επίσημα πρόσωπα. Μέχρι και αρχηγοί κρατών. Ή, έστω κάποιοι άνθρωποι καταξιωμένοι στις συνειδήσεις του κόσμου. Όσο πιο μεγάλη η νίκη, όσο μεγαλύτερη η διοργάνωση, τόσο πιο ψηλά είναι αυτός που δίνει τα μετάλλια.
Φαντάσου τώρα, να σταθείς μια μέρα μπροστά σε όλη την ανθρωπότητα. Και όλα τα μάτια να σε βλέπουν. Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν ποτέ. Αυτοί που αρνήθηκαν και αυτοί που εμπιστεύθηκαν το Θεό. Εκεί και ο Ιάκωβος που έγραψε την επιστολή, και ο Παύλος, και ο Αβραάμ, και ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Ιωάννης, οι ήρωες της πίστης, οι ουράνιες δυνάμεις, οι άγγελοι, οι αρχάγγελοι, τα χερουβείμ και τα σεραφείμ.
Ποιο είναι το «στεφάνι της ζωής»;
Ο Χριστός ο ίδιος θα έρθει να δώσει το στεφάνι της ζωής, δηλαδή την αιώνια ζωή, αλλά και τη δημόσια επιβεβαίωση πως στάθηκες με πιστότητα, πως υπέμεινες πειρασμούς, και παρά τους πειρασμούς έκανες αυτό που ήθελε ο Θεός. Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν (Ιάκ. 1:12).
Αυτή τη στιγμή αδελφοί μου, κανένας δε θέλει να τη χάσει. Γράφει ο Παύλος, Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα, έτρεξα το δρόμο ως το τέλος, φύλαξα την πίστη. Τώρα πια με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης, που μ’ αυτό θα με ανταμείψει ο Κύριος εκείνη την ημέρα, ο δίκαιος κριτής. Κι όχι μόνο εμένα, αλλά κι όλους εκείνους που περιμένουν με αγάπη τον ερχομό του (Β΄ Τιμόθεο 4:7-8, ΝΜΒ).
Όσο μεγαλύτερος είναι αυτός που δίνει το στεφάνι, τόσο μεγαλύτερη και η αξία του. Όταν στο δίνει λοιπόν, ο ίδιος ο Χριστός, ε, δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο. Ποια ανθρώπινη ψυχή θα μείνει ασυγκίνητη, όταν ο Σωτήρας, αυτός που με την εξουσία του Λόγου Του έφτιαξε τα πάντα, Αυτός που ενσαρκώθηκε και σταυρώθηκε για μας, Αυτός που κάθεται στα δεξιά του Θεού και μεσιτεύει για μας, Αυτός στον οποίο έχει δοθεί όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη, έρθει να μας πει: Εύγε, καλέ και έμπιστε δούλε! Αποδείχτηκες αξιόπιστος στα λίγα, γι’ αυτό θα σου εμπιστευτώ πολλά. Έλα να γιορτάσεις μαζί μου”. (Ματθαίος 25:21,23, ΝΜ Β).
Καμιά ανθρώπινη ψυχή ας μη χάσει αυτό το προσωπικό τετ-α-τετ με τον Ιησού Χριστό στη δόξα! Δεν πρέπει να το χάσει. Δεν υπάρχει κάτι να το συγκρίνεις. Ούτε οι σπουδές, ούτε η καριέρα, ούτε οι γνώμες των ανθρώπων, το χρήμα, οι προαγωγές. Δεν αξίζει για τίποτα να χαθεί η στιγμή της απονομής από τον ίδιο το Θεό.
Ποιοι θα πάρουν το στεφάνι της ζωής;
Μια τελευταία αλήθεια. Το στεφάνι αυτό το υποσχέθηκε ο Θεός σε όσους τον αγαπούν. Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν (Ιάκ. 1:12). Μόνο όσοι πραγματικά αγαπούν το Θεό έχουν κίνητρο να υπομείνουν πειρασμούς. Όταν αγαπάς κάποιον, θέλεις να τον ευχαριστήσεις. Το ίδιο ισχύει και με το Θεό. Πραγματικά, την αγάπη μας για το Θεό την εκφράζουμε τηρώντας τις εντολές του. Και οι εντολές του δεν είναι δύσκολο να εφαρμοστούν (Α΄ Ιωάννου 5:3, ΝΜΒ). Όποιος αγαπάει το Θεό και το ομολογεί, δείχνει αυτή την αγάπη σε κάθε περίσταση.
Τι είπε ο Ιωσήφ στη γυναίκα του Πετεφρή, όταν του ζήτησε να κοιμηθεί μαζί του; Πώς θα μπορούσα να κάνω ένα τόσο μεγάλο κακό και ν’ αμαρτήσω στο Θεό; (Γένεση 39:, ΝΜΒ). Μερικές φορές στην προσπάθεια μας, να αντισταθούμε στον πειρασμό, ή να βοηθήσουμε τους άλλους, τα παιδιά μας, να αντισταθούν στον πειρασμό, στρέφουμε την προσοχή τους στο φόβο της τιμωρίας, ή στις συνέπειες της αμαρτίας. Αυτοί είναι σωστοί λόγοι να πει κάποιος όχι στην αμαρτία.
Δεν είναι οι μόνοι σωστοί λόγοι όμως. Για να νικήσεις την αγάπη για τον κόσμο, πρέπει να αγαπάς το Θεό περισσότερο. Πρέπει να αγαπάς κάτι άλλο πιο πολύ. Αν αγαπώ το Θεό πραγματικά, τότε οι άλλες έλξεις θα μειώνονται και θα φαίνονται ασήμαντες και μικρές. Και αυτή η αγάπη θα με σπρώξει να υπομένω πειρασμούς χωρίς να συμβιβάζω την πίστη και την αλήθεια του Θεού.
Αδελφοί, ο Θεός υπόσχεται το στεφάνι της ζωής. Ξέρετε τι μήνυμα έστειλε ο Θεός στην Εκκλησία της Σμύρνης; Μη φοβάσαι καθόλου για όσα σου μέλλεται να πάθεις. Ο διάβολος θα ρίξει μερικούς από σας στη φυλακή για να δοκιμαστείτε. Ο διωγμός θα κρατήσει δέκα μέρες. Κράτα την πίστη σου, ακόμη κι αν σου στοιχίσει τη ζωή, κι εγώ θα σου δώσω για στεφάνι της νίκης, την αιώνια ζωή (Αποκάλυψη 2:10, ΝΜΒ). Μήνυμα και αυτό ε; ‘Θα πάθεις πράγματα. Κάποιοι θα μπουν φυλακή. Θα δοκιμαστείτε. Θα έχετε θλίψη. Ακόμη και στο θάνατο μην κάνεις πίσω. Όταν συναντηθούμε, θα σου δώσω το στεφάνι της ζωής’.
Εύχομαι και προσεύχομαι ο Θεός να μας δώσει τα μάτια της πίστης και να αναλωθούμε για την επιδοκιμασία του Θεού, για το δημόσιο «εύγε» του Χριστού, και όχι για την αποδοχή των ανθρώπων. Ειδικά όταν η αποδοχή των ανθρώπων σημαίνει πράξεις που προσβάλλουν το Θεό.
Ο Θεός αδελφοί είναι «μισθαποδότης» γράφει στην προς Εβραίους. Δίνει μισθό. Δίνει βραβεία. Δίνει στεφάνι. Χωρίς όμως πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς το Θεό, γιατί αυτός που τον πλησιάζει πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός και ότι ανταμείβει όσους τον αποζητούν (Εβραίους 11:6, ΝΜΒ). Ποιος είναι ο μισθός; Σίγουρα περιλαμβάνει το στεφάνι. Θα αναγνωρίσει δημόσια σε όλους, καθέναν που Τον εμπιστεύθηκε. Το υπόσχεται και στους πρεσβύτερους που έχουν υπηρετήσει πιστά: Κι όταν έρθει ο Χριστός, ο αρχηγός όλων των ποιμένων, θα πάρετε το αμάραντο στεφάνι της δόξας (Α’ Πέτρου 5:4, ΝΜΒ). Και τον λόγο Του ο Θεός, τον κρατάει.
Όταν φύγουμε από αυτή τη ζωή, το τι θα λένε οι συνάδελφοι, οι γείτονες, οι φίλοι, αυτοί που θέλαμε να ικανοποιήσουμε, για να είμαστε αρεστοί, δεν θα έχει καμιά σημασία πια. Σημασία τότε θα έχει μόνο το τι λέει ο Χριστός για μας. Θα είμαστε μακάριοι στα μάτια Του; Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες! Γιατί, αν τις υποστεί με επιτυχία, θα κερδίσει το βραβείο της αιώνιας ζωής, που υποσχέθηκε ο Θεός σ’ όσους τον αγαπούν (Ιάκωβος 1:12, ΝΜΒ).
